Söz-cük

..bazen sözcüklerime ulaşamıyorum. Oysa çok güzellerdi..küçülüp unufak olmuş hepsi. Adeta birer hırıltıya dönüşmüş. Bir bakıyorum ben değilim konuşan. Konuşamıyorum da bazen..Ağzımdan çıkan hiç bir söz-cük benim değil. Başkalarınınkiler pelesenk olmuş dilime. Söküp atamıyorum da.


..hayal gücüme ulaşamıyorum. Güçlü hayallerime. Büyüdükçe ayaklarım kök salmış yerin dibine..kafamı kaldırdıkça felç oluyorum, kör oluyorum, etraf kararıyor. Ayak parmaklarımın acısıyla kendime geldiğimde bir zamanlar benim olan güzel dünyanın ortasında yapayalnız kalmışım. Hayal ne demek?? yapayalnız kalmışım diyorum!


Göğün ortasına bir kelebek. Güven bana diyor. ordan geliyorum ben...Götür beni diyorum. Yanıma konuyor, kanadını uzatıyor, o sırada bir el uzanıp alıyor onu ve gürlüyor; o geliyor ama sen gelmiyorsun! sen artık buraya ait değilsin! üzgünüm diyor ve gidiyor kelebek.


Artık hiçbir şeyim benim değil. Hayallerim de sözcüklerim de...Peki ruhumu korumaya çalıştıkça 8.kapıyı bulur muyum?