2 Şubat 2011 Çarşamba

Gene geliyorlar!

Evet anlıyorum. Suratımı ateş basmaya, içimde deli edici bir huzursuzlukla kafama olur olmadık şeyleri takmaya, her durumdan kavga çıkarmaya başladığım veya her an başlayabileceğimi hissettiğim anlar vakit tamamdır! Bir insan evladı nasıl olur da hormonlarının onu ele geçirişini çaresizlikle izler ve hiçbirşey yapamaz? Hani beyin gücü diye bişey vardı, hani tüm güç bizdeydi? hani istersek beynimizle herşeyi yönetebilirdik? Bu hormon denen şeyler beyin gücünü de aşıyor kanımca. Başka bir güç gerekiyor onlara. Bitki çayları mayları diye kakalıyolar yıllardır da bende bi işe yaramıyor..Ciddi bir ilgi ve şefkat benim ilacım. O zaman pamuk gibi oluyorum. Ama o kontrolsüz agresyon anlarında nedense ilgi yerine ilgisizlik görüyoruz hep. Hoş, kendimi onların yerine koyuyorum, her ay her ay çekilir dert değil ki bu ama yaa..ben dayanamazsdım karşımda sürekli her ay gergin, şımaran ve kendi bok gibi de davransa ilgi bekleyen bi adama! Sonra da hep, alışmalarını, bunun elimizde olmadığını söyleyip ilgi bekliyoruz. Hadi len ordan! bal gibi bilerek yapıyoruz bunu...Kolay geliyo hormonların ardına sığınmak belki. Empatimi de kurarım, kadınım hakkımı da savunurum kendimi ezdirmem de ama kadınsal saçmalıklara da bi dur demek gerek be anacım! hadi öptümm

Hiç yorum yok: