Çocuklaardık, bitli çocuklardık o zamaan !

Bi zamanlar hepimiz bitlendik! Kafamızda böcekler gezdi..Şimdi düşününce bir gülme aldı beni! dayanamadım yazmak istedim. Uzun sarı gür saçlarım vardı, herkes bayılırdı. Ama gel gör ki bitliydim! tabi bunu yakın çevremiz dışında -anne, anneanne - kimse bilmezdi. Bir sabah anneannemin evinde yer yatağında uyurken sabah annemin beni uyandırmaya gelip saçımı okşarken "ayy bitlenmiş anne bu kız!" diye attığı çığlığın ardından başladı maceram.Allahımmm bit ilaçları, demir sık dişli taraklar, sonracığıma gazyağları...kafa derim büzüşmüştü artık böcekleri kovacaz diye...Yok efendim hiçbir şey fayda etmedi. Sonra bi gün hepsi aynı anda gitmeye karar verdiler nasıl oldu hiç hatırlamıyorum orasını. Hep "bit temiz saça gelir" diye bir hurafe dolanırdı etrafta. Saçlarımı yıkamadığımı biliyorum, kirlenince belki "öfff pismiş burası hadi gidelim" deyip giderler diye...Hiç unutmuyorum ilkokul 5.sınıfta, öğretmen sınıfta cetvelle bit kontrolü yapıyordu. Ben de bitli olduğumu biliyorum ya, sıra bana geldiğinde bir utanmıştım, "bende yok öğretmenim bit" dediğimi hatırlıyorum. Ama çaresiz eğdim kafamı tabi. Saçlarımın gürlüğünden midir ne, öğretmen "sende pek birşey yok, sirke var sadece tek tük" demişti. "Sirke"! ben de kontrol bittikten sonra, bitli arkadaşlarma dönüp, "bende bit yokmuş sirke varmış" demiştim gururla...Kafamda sirke olmasının gururunu yaşadım ben bee heheeeyyt! Öğretmenin cahilliğinden mi, yoksa bitlerin bolluğunu söyleyip beni korkutmak istemediğinden midir niye öyle dediğini bilemiyorum. O sirkelerin teker teker açılıp birer etli butlu bit olacağını öğrendiğimde öğretmenime olan güvenim de sarsıldı haliyle ve gururum yerini hayal kırıklığına bıraktı.Sirke bitin yavrusuymuş meğersem bak seen!
Bir kere de anneannem aynanın önünde gazyağıyla saçlarımı tararken arkadaşlarım beni dışarı oyun oynamaya çağırmıştı. Çok utanmıştım o gün. Anneannem bitli torununun kafasıyla uğraşmaktan artık bıkmış, gerilmiş haliyle kovmuştu arkadaşımı. izin vermemişti çıkmama. Çünkü bit temizliği yapıyorduk. "Bu bitler bitmeden dışarı çıkmam yok! cezalısın!" dememişti tabi ama o anlama gelen bişeyler demişti.Aynanın önünde kafam önüme eğik, bitli güzelim saçlarım karman çorman bir halde "siz gidin ben sonra gelirim" demiştim. Tabi böylece bitli olduğumu öğrenenler git gide artıyordu ama allahtan o yıllarda bitsiz çocuk bulmak zordu o yüzden kimse kimseyi dışlamazdı. Bilirdik ki eğer o gün biri oyuna gelmediyse, annesi bitlerini ayıklıyor.


İşte bu da damgasını vuran bir olaydır çocukluğuma...Bit olayı...lanet olsun o neymiş be öyle!